-Bebek ağlamasına sinir olduğum zaman,

 amaçsızca bebeğin taklidini yapıyorum ki bu daha çok 

sinirimi bozuyor.

Normalde yazmayacaktım ama burada birileriyle eşleşen şeyler buldum. Trene binmeme iki saat varken, Ankara'nın son demlerini Söğütözü civarında bir kafede değerlendiriyorum. Uzun masanın diğer ucunda oturan iki kız. A3 kağıtlara dereceli kalemlerle bir şeyler çiziyorlar. Masanın üstü çizimler ve Popular Science dergileri yayılı duruyor.

-Metroda ingilizce konuşan küçük bir çocuk 

"I love trains! I love trains!" diye bağırıyordu.

Söyleyin bu da mı tesadüf?

Perona giderken bir amca diğer amcaya "Bastonu nereden aldın, Gimsa'dan mı?" diye sordu demekki onlar da kendi içlerinde böyle sohbet ediyor.

-Saat 22.00 

Çerikli'den önce

 Yerköy'den sonra..

Son trene bindiğimden beri bende ne değiştiyse kaldıramayacak gibi hissetmeye başladım. Ağlayıp  orada burada sarsılarak yürüyen çocukların kafasına şu defterin cildiyle vurmak. başına fes gibi şeyler takmış, altın günündeymiş gibi sohbet eden teyzelere tuvalet yolunda çelme takmak ve kafasını gömdüğü telefondan her kaldırdığında beni dikizleyen kızlara küfretmek istiyorum. Umarım Devlet Demiryolları bu sorunu kısa zaman içinde çözer...

-İyi Günler