Kayseri Günlükleri #4 Keyfim Yetene Kadar

Geçen hafta yanında Leuchttrum1917 defterim ve Lamy NeonCoral kalemim ile kampüse yollandım. Biraz güzel mizah almak için. Bir ileri bir geri gittim. Resmi tatil olduğu için her yer kapalıydı. Merkezde de yazı yazılacak güzel bir ortam yoktu. Şöyle Starbucks ambiyanslı bir mekan olsa da güzel güzel yazsam, ama yoktu. En yakın Kayseri'de var.


O anda kafaya koydum gitmeyi ama yurda dönüp hazırlansam mı diye bir kez daha yön değiştirdim. En sonunda vazgeçip doğruca halk otobüslerine yöneldim.
Bindiğim otobüsten terminalde bir kişi daha indi Sivas Şehirlerarası Otobüs Terminali'nin arka kapısına kadar beni takip etti.


Kapıda, "Abicim Kayseri mi?" dedi birisi. "Evet Kayseri" diyerek içeri yürüdüm. "Birader az bekle bu ablamız da Kayseri imiş" deyip bizle yazıhaneye kadar eşlik etti.
Aynı yazıhanenin iki gişesindeki iki yabancıydık, ama ben 9 o ise 3 numaralı koltuğa verilince bir rahatsız olur gibi oldu.


İnsanlar (genellikle kadınlar) otobüste trende olduğundan daha tedirgin ve gergin seyahat ediyorlar. Öndeki koltuğu çok yatırırsa ya da muavin uyandırmayı unuttursa.  6 koltuk ötesine karşı cinsi otursa rahatsız oluyorlar. -Dikkat ettiğimden değil, karşılaştığım insan profillerini kategorize etmeyi sevdiğimden bunları yazıyorum-

Kayserililer PhotoBomb yapmayıda bilirlermiş :)

Terminalde inip hemen karşıda, gitmeye hazır olan servis otobüsüne bindim. Üç numaranın ardından. Ben arka koltuklardan birine oturdum. Otuz yıllık 0302 model otobüsün plastik koltukları bi'tarafıma batarken meydanda inecek olanların indiği durakta indim ki burası açıkça meydan değildi. Rayları takip edin meydana çıkarsınız diyorlardı.

Steve Jobs kilise yemeği yemek için kilometrelerce yürürmüş, Bende saatlerce yol gidiyorum sırf yazmaktan kağıttan ve kalemden keyif almak için ve kahve içmek için. Böyle bir deliyim işte bende.